GOND007
Ou, meu varón eminente 
| Título | Ou, meu varón eminente | 
|---|
| Autor | Rodríguez, Ignacio | 
|---|
| Fecha originaria | 1697 | 
|---|
| Edición | Álvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto | 
|---|
				Opciones de visualización
				Texto:    
Mostrar:    
 Etiquetas:  
				
				Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
				
				
				
			
			
			
    
    
        
            
                DE DON IGNACIO RODRIGVEZ 
ROMANZE GALLEGO
            
        
    
    
        
            
                OV meu Varon Eminente,
                Ou Raudal do meu Fonseca
                Da nossa terra gran Padre,
                Gran Fillo da nossa terra.
            
            
                Camiñou dela correndo
                A cumbre por eminenza,
                Donde firmamento moble
                Nos fizo ver as Estrelas.
            
            
                Si por ben, mais non por mal
                Cando posto sempre en vela,
                Nos alumbrou lumioso
                No candieiro da Igresia.
                
            
                Aquí naceu, è foi forza
                No noso centro nacera,
                Que estrelas adonde han de ir,
                Sinon ò Campo da Estrela?
            
                       
                Esto suposto, vejamos
                Quen mais obrigado queda,
                Si Fonseca à sua Madre,
                Si à ò seu Fillo, Compostela.
            
            
            
                Y en canto ò primeiro, digo,
                Que parece ser primeira
                A Madre Patria; por que,
                Coa Patria no ay contenda.
            
            
                Precrara cousa è morrer
                Por ela, è tamen enela,
                Logo è, porque estàn os fillos
                Obrigados por tal deuda.
                 
            
                Mais, que aunque èl algun dereito
                abertamente tuvera,
                Atrauesandose a Madre,
                E moi ben, que ò fillo ceda.
            
                    
                Fora desto si llè afeito
                Sempre tamañas finezas,
                Tamen achou, que è prodijo;
                Vnha gran correspondenza.
            
            
                E si non digao à pompa,
                A magestad, à grandeza,
                Que os fillos dambos Iacobos
                Fan en barrenar apressa.
            
            
                Das suaves dulzes augas
                Conque Ambrosias febeas
                Po las venas de Aganipe
                Passan à encender as venas.
            
                        
                Desta sorte lle tributa
                Alfin memorias eternas,
                Agora vejan si à Madre
                Ten mais razon no que alega.
            
           
                    
                Pero no ostante perdone
                A Patria nesta materia,
                Quela doulle ò nacimento,
                Y el doulle ò ser, conque alenta.
            
            
                Esta terra apareceu
                Arida na nosa esfera,
                E no mar purpurio, è rojo,
                Sin estorvo vnha vereda.
                 
            
                A purpura deste Fillo
                E ò mar que fecunda, è rega
                A Madre arida, è esteril
                Bolvendo a Primaveira.
            
            
                Prantoulle à Vniversidade,
                Que è pasmo da misma cienza,
                Librouna con paso franco
                De rigurosas gavelas.
            
            
                Fundou Colejos insignes
                A donde ardentes centellas
                Luzen, alumbrando ò mundo
                Co ardor da suas letras.
            
                    
                Son aquestos fundamentos
                De mais alta consequenza?
                Pois porque hemos de dudar
                Ca Patria obrigada esteja?
            
            
                Ela si que tuvo sorte
                E fortuna verdadeyra,
                Que èl, calquer terra obrigara,
                Nacera donde nacera.
            
           
            
                E si por regla, ò contrario,
                Din, que Praton firme assenta
                No ay regla sin essecion,
                Y el foi essecion da regla.
            
        
    
 
			
			
			
			
			
				| Leyenda: | Expanded • Unclear • Deleted• Added • Supplied | 
Descargar XML • Descargar selección actual como TXT