GOND007 Ou, meu varón eminente
Título Ou, meu varón eminente Autor Rodríguez, Ignacio Data orixinaria 1697 Edición Álvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto Tipo de fonte Impresa Lingua Galego Xénero Poesía culta Difusión Textos públicos Autonomía Textos compilados Editor do volume Ioseph Varela y Vasadre Título do volume
Fiestas Minervales, y aclamacion perpetua de las Musas, à la inmortal memoria de el Ilustrissimo, y Excelentissimo Señor D. Alonso de Fonseca El Grande, Arzobispo de Toledo, y de Santiago, por sv escvela, y vniversidad
Lugar de publicación Santiago de Compostela Editorial / Imprenta Antonio Frayz Data do volume 1697 Páxinas p. 52-55
Opcións de visualización
Texto: Transcrición Edición interpretativa Estandarización
Mostrar: Cores Formato <pb> <lb> Imaxes
Anotación: Etiqueta morfosintáctica Lema
Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
DE DON IGNACIO RODRIGVEZ
ROMANZE GALLEGO
OV meu Varon Eminente , Ou Raudal do meu Fonseca Da nossa terra gran Padre , Gran Fillo da nossa terra .
Camiñou dela correndo A cumbre por eminenza , Donde firmamento moble Nos fizo ver as Estrelas .
Si por ben , mais non por mal Cando posto sempre en vela , Nos alumbrou lumioso No candieiro da Igresia .
Aquí naceu , è foi forza No noso centro nacera , Que estrelas adonde han de ir , Sinon ò Campo da Estrela ?
Esto suposto , vejamos Quen mais obrigado queda , Si Fonseca à sua Madre , Si à ò seu Fillo , Compostela .
Y en canto ò primeiro , digo , Que parece ser primeira A Madre Patria ; por que , Coa Patria no ay contenda .
Precrara cousa è morrer Por ela , è tamen enela , Logo è , porque estàn os fillos Obrigados por tal deuda .
Mais , que aunque èl algun dereito abertamente tuvera , Atrauesandose a Madre , E moi ben , que ò fillo ceda .
Fora desto si llè afeito Sempre tamañas finezas , Tamen achou , que è prodijo ; Vnha gran correspondenza .
E si non digao à pompa , A magestad , à grandeza , Que os fillos dambos Iacobos Fan en barrenar apressa .
Das suaves dulzes augas Conque Ambrosias febeas Po las venas de Aganipe Passan à encender as venas .
Desta sorte lle tributa Alfin memorias eternas , Agora vejan si à Madre Ten mais razon no que alega .
Pero no ostante perdone A Patria nesta materia , Quela doulle ò nacimento , Y el doulle ò ser , conque alenta .
Esta terra apareceu Arida na nosa esfera , E no mar purpurio , è rojo ,Sin estorvo vnha vereda .
A purpura deste Fillo E ò mar que fecunda , è rega A Madre arida , è esteril Bolvendo a Primaveira .
Prantoulle à Vniversidade , Que è pasmo da misma cienza , Librouna con paso franco De rigurosas gavelas .
Fundou Colejos insignes A donde ardentes centellas Luzen , alumbrando ò mundo Co ardor da suas letras .
Son aquestos fundamentos De mais alta consequenza ? Pois porque hemos de dudar Ca Patria obrigada esteja ?
Ela si que tuvo sorte E fortuna verdadeyra , Que èl , calquer terra obrigara , Nacera donde nacera .
E si por regla , ò contrario , Din , que Praton firme assenta No ay regla sin essecion , Y el foi essecion da regla .
Lenda:
Expanded • Unclear • Deleted • Added • Supplied
Descargar xml • Descargar vista actual como txt
