F. R. Tato Plaza (1986): Léxico do Libro de Actas do Concello de Santiago (1416-1422).Vol. I (Glosario A-D). Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
ata {fasta}	prep.	prep. Ata, en expresións de tempo denota o que falta, sinala que a acción indicada polo verbo remata chegado ese momento: "que fasian et feseron por procurador doie este dia endeante ata huu anno primeiro seginte" (436...9196). Outras formas: fasta (1286...7495), ffasta (8290). // 2. Cando antecede a un infinitivo ou introduce cláusulas con que indica que a acción do verbo principal dura mentres non se realice a acción expresada polo infinitivo ou polo verbo da cláusula subordinada; ata que: "para que os tevese ata que o conçello os mandase entregar" (568, 4471, 7864, 7900, 9181); ata seguido dun infinitivo: "que lle fesesen conpania ata seer acabada a justiça" (5741, 9006). // 3. Expresa tamén o lugar no que remata un movemento: "que levava os taes moravedis ata a vila de Arçua" (3734).

R. Lorenzo (1977): La traducción gallega de la Crónica General y de la Crónica de Castilla. Vol. II (Glosario). Ourense: Instituto de Estudios Orensanos Padre Feijóo.
fasta fata fata fasta adta Fasta adta fasta		'hasta' . Es un castellanismo del ms., correspondiente a la forma ATA. Formas: fasta 322.56 " - os portos", 330.12; fata 820.12 (c. 552). El origen está en el ár. ¡ÁTTÀ; de aquí fata o fasta, pasando por adta, debido a una diferenciación de las dos -tt- del ár. (véase Corominas DCELC II, 884-885). Fasta se encuentra esporádicamente en textos ports.: a. 1152 "fasta tercium diem... fasta sua metad" (PMH Leges 380); a. 1209 "quanto le costo fasta XXX morabitinos" (id. 889), "desde maio fasta sant Martim... sea preso fasta que pague" (id. 899); "el fiel tengaos fasta IX dias" (id. 900). También aparece adta en documento del XII citado por Viterbo Elucidário. La forma fasta, por otra parte, se usa mucho en documentos galls.: a. 1441 "fasta que o feso ençerrar dentro" (Ferro2 p. 268); a. 1447 "fasta este presente dia" (id. 45); a. 1449 "fasta que sejan acabadas" (Sponer 177.13); a. 1454 "morreron logo fasta çento et quareenta et sete" (Ferro2 p. 471); a. 1458 "ençima fasta o ventre" (id. 337); a. 1475 "et eu fasta aqui non quige dar a elo lugar" (id. 363); a. 1484 "duraba fasta des dias" (id. 365); a. 1484 "e mays fasta dia d' entroydo" (id. 161); a. 1484 "fasta a rua e des la rua fasta a traseyra das ditas casas" (id. 197); Corónica Iria "desde Adan, primeiro home, fasta o delubio... desde lo delubio fasta a torre... desla torre fasta a fin de Abraam... desde A. fasta o saimento dos fillos... fasta ha hedificaçion do templo... fasta ha hedificaçion... fasta a captividade..." (p. 32). En gall. pop. se usa hoy hastra, forma que llega a la literatura (abundante documentación en E. Rodríguez ).

W. Mettmann (1972): Cantigas de Santa María de Afonso X, o Sábio. Vol. IV (Glossário). Coimbra: Universidade.
fasta	adv.	adv. (espanh.): até: 322.32 fasta que chegou a festa da Virgen Santa Maria .

K. M. Parker (1977): Vocabulario clasificado de los folios gallegos de la Historia Troyana. Illinois: Applied Literature Press.
fasta	prep.	prep. hasta; until, to: forõ estes os rreys de Troya do seu começo fasta o seu postromeyro destroymẽto, 10.30, 57.12, 74.24.
fasta que	conx.	conj. {conx.} hasta que; until: contaremos aqui en esta estoria en pus eso fasta que chegou a terra de Troya, 11.31, 13.35, 295.23.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
fasta afasta ata	prep.	prep. "Ata". Indica termo ou fin ó que se chega no espacio, tempo, acción ou cantidade.
____		fasta (47): "fasta ser / cõpridos os ditos çinco anos" 327, 339, 356, 411, "desde oy fasta dja de Sã Johán" 440, "fasta ser vençidos e oýdos por dereyto" 467, 483, 583, "a qual / dita vaca el agora tẽ e teuo fasta aquí" 646, 655, 662, 681, 683, 693, 835, 847, 875, "desde lo porto de Souereyra fasta la agua que vén para o paço" 1021, 1092, 1285, 1339, 1398, 1483, 1487, 1498, 1503, 1606, "hũa taça de prata de fasta hũu marco" 1699, "hũa gargantada de doas de prata que vale fasta DCC morauidís vellos" 1966, 1983, "desd' o dito lugar e porto de Rriãjo fasta as vjnas do Barco" 2012, 2024, 2024, 2242, 2283, 2302, 2323, 2400, 2435, 2446, 2543, 2643, 2644, 2648, 2648, 2650, "outro tãto en cada hũu dos ditos anos fasta ser / cõpridos os ditos çinco anos" 3021; afasta (1): "entesta do outro cabo ẽno / rrío que chamã das Quintãas afasta agua" 2260; ata (2): "jas do outro / cabo o rrego como se toma do tallo de Ferrnand Rrodriges Macre ata o rrego donde / tijña Ferrnand Martíns da Rribeyra o lago do ljño" 754, "que den estas sentenças ata Páscoa" 2619.
____	____	Do ár. ¡ÁTTÀ. O s do castelanismo fasta procede dunha diferenciación dos dous tt do orixinal arábigo, pasando pola antiga forma hadta (adta documentada en 945). A forma tradicional galega era ata (que aquí tamén aparece e que é hoxe a estándar), pero rexistrábanse moitas máis variantes: seguíalle en frecuencia atra, e outras var. minoritarias eran aata, ataa, ta, taa, ate, até, atés, atee, atees, atêes, atêen, atêena, ateinas, te, tee, atro, atroen, atroes, tro... A normativa hoxe en port. é até, propia do territorio que está ó sur da Beira (Normas pp. 131-132). Moitas destas variantes pódense ver, por exemplo, nos textos do XIII de Montederramo (Martínez Montederramo s.v. ata). Fasta encóntrase de xeito esporádico tamén en documentos portugueses, onde hai exemplos xa de 1152 e 1209; en doc. galegos, vese con frecuencia desde 1441 (Lorenzo Crónica s.v.), pero hai exemplos anteriores: Maia dá un caso de 1414 (p. 859), Tato Santiago (s.v.) dá nove casos entre 1416-1422, e Martín Ribas de Sil (s.v.) cinco máis dos anos 1421, 1427 e 1431.