F. R. Tato Plaza (1986): Léxico do Libro de Actas do Concello de Santiago (1416-1422).Vol. I (Glosario A-D). Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
amo	m.	s. m. Criado, servente dun señor: "que non cobrase de Gonçalvo, çapateiro, amo de Diego Lopes de Toledo, os moravedis" (2146, 5466).

R. Lorenzo (1977): La traducción gallega de la Crónica General y de la Crónica de Castilla. Vol. II (Glosario). Ourense: Instituto de Estudios Orensanos Padre Feijóo.
amo	fem.	'ayo ' , del fem. ama: 180.7 " Monõ Salido seu - ", 185.72, 188.24,46, 189.53, 192.12, 193.44, 198.68, 199.4, 200.37, 354.10, 364.12 "que era - del rrey", 373.12, 379.42, 682.4 " Pero A. seu - que o criara". El primer ej. es ya del s. XI (Machado DELP1 179a; DELP2 221a, en 1262): a. 1080 "que dedit mici meo amo sandino" (PMH Diplom. p. 353); a. 1262 "quem cõdoiteiro aleno matar seu amo colha omezio" (Portel p. 139); CSM 334.17,26,33 "des i o ome, seu amo, pesoull' en muit' e prendeu / seus bois con que lavrar fosse... / se ora podesses yr / ao agro a teu amo... / e a mi e a teu amo faras ora gran prazer", 338.26 "a casa de seu amo adestrado o levaron"; a. 1305 "infan don Felipe et a sseu amo don Fernan Royz" (CDGH p. 499); a. 1326 " Domingo Eanes amo do dito Vaasco Rodriguez" (Duro p. 176); Cr. 1344 "se nõ fossedes meu amo como sodes" (III, 132); a. 1387 "nen serredes vasalos nen amos doutro senon do dito moesteiro" (Duro p. 219); a. 1433 "a seus criados e panigoados e amos e amas" (Ferro2 p. 388); a. 1458 " Gonçaluo Rodrigues seu amo" (id. 336); Vita Chr. " Joseph amo do senhor é chamado" (3, 12b, 121). Se conserva hoy la acepción 'dueño de la casa ' , pero ha desaparecido la de 'ayo ' , que debe llegar hasta el s. XVI. Véase Elucidário (ed. Fiúza) p. 454; Machado (Notas RP VIII, 108). En cast. desde 1019 (véase Pidal Cid. II, 464; Corominas DCELC I, 178a), la acepción 'ayo ' llega hasta el XVI. Cfr. AYO.

R. Lorenzo (1968): Sobre cronologia do vocabulário galego-português. Vigo: Galaxia.
{amo}		.- AMO (179b: 1262): 1080 "meo amo Sandino" (PMH Diplom. 353).

W. Mettmann (1972): Cantigas de Santa María de Afonso X, o Sábio. Vol. IV (Glossário). Coimbra: Universidade.
amo	s. m.:	s. m.: 334.17 o ome, seu amo; 338.26 a casa de seu amo adestrado o levaron.

K. M. Parker (1977): Vocabulario clasificado de los folios gallegos de la Historia Troyana. Illinois: Applied Literature Press.
amo	m.	m. amo; master: Paris andaua entõ ẽnos montes... cõ os gãados... que gardaua por lo pastor, seu amo, que o criara, 51.5, 56.4, 56.16.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
amo	s.	s. "Amo, dono e señor respecto ó seu servo".
____		amo (1): "el mesmo foy á grãja de Saar / por mãdado de Johán de Meljde, seu amo, cõ que(e)n beuja" 2935.
____	____	Der. de ama "nodriza", do hispano-latino amma "nodriza", voz da linguaxe infantil, de creación expresiva. Coa acepción "aio, persoa encargada do coidado e educación dos nenos" documéntase xa desde o séc. XI en doc. port., no XIII en 1262, tamén nun texto port., e nas CSM, acepción que debeu durar ata o XVI (Lorenzo Crónica s.v.). Atestamos aquí o significado moderno, datado en cast. no séc. XIII. Corominas considera que é castelanismo no catalán (DCECH s.v. ama). Outros exemplos do XIII, en 1275, en Montederramo, onde se recolle tamén unha forma fem. amas co significado "monxa" (Martínez Montederramo s.v.). O feminino, ama, xa en 1230 (CDOseira I p. 317).