bolir bulir bolir bulir
| |
'bullir, moverse, agitarse ' , del lat. BŬLLĪRE (REW 1389): bolisse 169.67 "et defendeulle que nõ - nẽ tossisse" (A1 bulise ); bolindo 150.15 "por que o curaçõ do ome anda sempre - et pensando". En XIII-XIV se usó bolir: CSM 21.53 "que o fez no leit' u jazia bolir"; Roi Paez de Ribela (núm. 1674 de Machado) "venden cen truytas uiuas... / e hu as uenden bolindo" (10); Cr. 1344 "porque o coraçom do homẽ esta sẽpre bolindo e penssando ata que ache carreyra per que possa comprir aquello de que ha sabor" (III, 93); Gal. Estoria "et desque... chegarõ açerca donde el estaua bolyo Caỹ de dentro, ca nõ podia estar quedo" (21.18), "et andaua bolindo cõmo viuo" (137.32); Cr. Troyana "ali oyriades a uolta et os braados tã grandes et o rreuoluer et o bolir" (II, 133.26). Ya desde el XIII la forma mod. bulir: Afonso X (B 465) "nunca me dela en corte paguey / mays estas guerras nos fazen bulir" (14); Dic. Alcob. 365 "bullio feruer bulir" (RPhil. VI, 77); D. Eduarte Ensinança "ho assessegar bem os pees nas strebeiras assy que nom ande bulyndo em ellas" (67.13); cfr. "nom por a besta abollyr" (67.4). En cast. desde el s. XIII (Corominas DCELC I, 543). |