K. M. Parker (1958): Vocabulario de la Crónica Troyana. Salamanca: Universidad.
pao	m.	m. palo; stick: lançauan moytas saetas et moytos paos ferrados, I 170.9, II 133.19, II 124.4.
pao	m.	m. palo grueso, estaca; post, stake (Vid. apedrar), II 194.7.

R. Lorenzo (1968): Sobre cronologia do vocabulário galego-português. Vigo: Galaxia.
{pao paao}		.- PAU (1697a: XIV paao): Fuero Real "se o ferir cũ pao" (IV, 871); Johan Velho de Pedrogaez (1141, 1608) "que uolo mande põer en hũ paao" (11).

M. Rodrigues Lapa (19702): Cantigas d'escarnho e de mal dizer dos cancioneiros medievais galego-portugueses. Vigo: Galaxia ["Vocabulário galego-português", pp. 1-111].
pao		= pau, vara, cajado: {Airas Perez Vuitoron} me non poss' un dia del partir / de mi dar golpe... / dun gran pao que achou non sei u 73.26. || Pau de arremesso no jogo do tavolado: {Lopo Liaz} Ao lançar do pao, / ena sela, / deu do cuu mao / e quebrou-lh' a sela 261.11; 276.33. || Põer no pao = enforcar: {Johan Velho de Pedrogaez} o meirinho vos é / sanhud' e brav', e cuid' eu, a la fé, / que vo-lo mande põer en un pao 249.11; 200.25; 364.9.

M. C. Barreiro (1985): O léxico dos Miragres de Santiago. Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
paao pao	subst.	.- subst. 1.- " palo". 120.2 "leuaua na mão hũu moy boo paao rretorto com̃o cajado"; 120.15 "lle nõ enpençia espada nẽ pedra nẽ paao". PAAOS, 229.4 "Et entõ tomarõ armas et paaos".
____		2.- " barra". PAO, 29.3 "Entõ leuãtou hũu dos fariseus hũu pao de ferro".

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
pao paao	m.	m. 1. "Pao, trozo de madeira, xeneralmente cilíndrico e máis longo ca groso".
____		paaos (1): "diso que este mjsmo testigo tallara paaos e arcos" 2696.
____	____	2. "Pao, madeira, materia leñosa que se extrae das árbores".
____	____	pao (1) "Tres ballestas: J de aseyro, IJ de pao" 2535.
____	____	Do lat. pālus. Ámbalas formas, a etimolóxica e a da falsa xeminación vocálica, teñen documentación desde o XIII (Lorenzo Cronologia s.v. pau). Hoxe en port. é pau e en gal. vacila entre pao e pau (García GVGH s.v. pau), e aínda que para o estándar se propón a primeira (VOLGa e Dic. LG s.v.) outros diccionarios seguen preferindo pau (Dic. Normativo). En realidade, o VOLGa recomenda a escrita pao por se-la etimolóxica, pois en gal. todo -u > -o, mentres que pau responde á tendencia da fala de converter en ditongo o hiato ao, como no dialectal irmao > irmau, gal. común irmán (Dic. Dúbidas s.v. pau).