son soo
| |
' son, ruido' , del lat. SŎNUS (REW 8090), por el prov. ant. (la forma propia era soo ). Una vez: sões 112.35 "tã grandes erã os - das feridas das lanças... que quebrauã" (A1 soẽes ). Desde el XIII: CSM 74.45 "e ao gran son que a madeira fez", 282.21 "foi corrend' a aquel son / do menỹo que caera", etc.; Afonso X (73, 490) "assy queria bon som / ligeyro de dizer / pera meestre Johan" (3), (74, 491) "ao son do atanbor" (34); Johan Garcia de Guilhade (361, 778) "e fez lhi bon son" (3), (1106, 1495) "rogote que nunca digas meu son" (3), (1107, 1497) "poys perdeu a uoz e o son" (20), etc. (cfr. C. Michaëlis Gloss. CA p. 87; Lapa Escarnho s.v. ' son, música, melodía' ); Cr. Troyana "aquel som tã doçe" (II, 239.13); Gal. Estoria "musica que he arte de cantar et de fazer sones" (16.16); Fragm. Partidas "oyrõ o son do corno" (p. 57); Miragres "et aas vozes delas et aos soes das cãpaynas" (p. 125), etc. Más ejs. en Morais s.v. som; gall. son. La forma propia está en CSM 163.19 "deull' a lingua tal sõo como fogo que estala", 422.34 "sõo mui fort' e rogido"; Martin Soarez (965, 1357) "e que fazia muy bõos sõos" (3); Cr. Troyana "et metia en elles notas et ssoos et cantares" (I, 329.6); Graal "entam aveeo uũ grã soõ como se fosse de torvam" (I, 196); Oficios "o ssõo era doce" (79.1); D. Eduarte Ensinança "ao sõo" (78.29), etc. En cast. son es también provenzalismo (Berceo S. Domingo 277, 535; sonos en Milagros 7; suenos en PCG 403b41, etc. Cfr. Corominas DCELC IV, 275b). |
soo solo soa Soo soa
| masc. |
' solo, sola' , del lat. SŌLUS, SŌLA (REW 8080). Formas: soo (masc. ) 7.9 "a mỉ - deu Espana", 56.27 "el - ", 72.11, 105.27 "fiquey - " 130.114, 136.22 "a hũu caualeyro - ", 160.6 "de seyr a elles - ", 177.39,45 "senõ el - tã solamente... el aly - ... foysse - ", 226.10 (c. 137), 366.11,18 (c. 221), 367.20, 380.15, 382.2, 515.18, 671.10, 727.21, 820.17 "o ome - ou a moller soa an alma", 852.44, 853.53,59, 888.40 "o seu azeyte - ", 804.16 " - quanto a fazenda durasse", solo 488.4, soos 67.24, 151.29, 194.59, 196.17, 197.52, 295.30, 386.3,10, 582.6 "ouue y dos cabedees - XXIX rreiss", 598.33 "ficarõ - ", 607.8, 741.44, 880.8 (c. 619), soo (fem. ) 132.8 "ella - ", 683.9 "desque rreyna se uyu - ", 800.6 "fazer hũa - ", soos 598.34, soa 405.17 "se hũa moller - fosse pelo camino", 681.7, 820.17, soas 624.7. Soo y soa son formas de toda la E. M.: CSM 21.45 "ca tu soa es a que mio podes dar", 115.216 "soo, sen conpania", 132.135 "desque soos ficaron", 331.30 "sen ti mui soa fico, e tu sen mi soo", etc. (Mettmann Gloss. CSM 292); Afonso X (68, 485) "huun ssoo" (17); Miragres "leixarõno soo ẽno leito" (p. 13), "quando o vio soo ẽno cãpo" (p. 118); Fragm. Tristán "por ũu sóó" (p. 62); Gal. Estoria "nõ he bem que o omẽ seja soo" (6.32), "que ẽna torre soa lles acontesçera o synal" (61.2); Graal "ũa donzela que ia soo em uũ branco palafrem" (I, 363), "e achou i uũa donzela sooa... porque siia sooa" (II, 33); D. Eduarte Ensinança "per ssy soo" (7.18); Oficios "a ssi ssoo" (159.13), etc. Llega en la grafía hasta el XVI, desde entonces en port. só para masc. y fem. Modernamente se usa más el dimin. sòzinho. En gall. las únicas formas que se oyen son solo, sola; literarias son só, soa y en Valladares, Carré, E. Rodríguez y Franco Grande se registran las deformaciones soio o soyo y soilo ( soio parece que existe). En cast. desde el Cid. |