ABAU/2016-2017/CD01/xuño/07

A comida, como calquer outro elementos, encóntrase no limbo do tempo. O siglo Ata o siglo XX, a comida o alimento sempre fora un básico na vida ndas familias, e ca situación agravada das crises e as guerras, a escasez provocou unha desesperación por un alimentarse ben e abundante. Sen embargo, ca chegada do capitalismo as sociedades comezaron fixéronse a facerse máis hipócritas e delicadas. Xa nNon había afán de consumismo só na moda ou no arte, senón tamén na forma de consumir alimentos. A comida deixou de ser un elemento preciado, e pasou a convertirse en arte. Os plratos empequenecéronse, e as cantidades con eles. Para ser cociñeiro (un bo cociñeiro), non só tiñas que manexar ben adecuadamente os fogóns e a sal, senón ter unha mirada artística e saber decidir entre a guinda ou a gornición. Os críticos gastronómicos naceron co movemento, e a sociedade os aceptou sen miramentos. Eran xenios. Xenios do paladar.

Ao meu parecer, isto non é só unha moda pasaxeira, senón que crecerá xunto o afán de pala bocas máis estrictas e mans adiñeiradas. A burguesía buscará nun futuro pequenas pulgas que consumir, para de esta forma encher o vacío que telo todo deixa en eles. Os cociñeiros terán nomes tan extensos como reis e raiñas, con mil títulos e centos de premios as súas espaldas, e a sociedade lles aplaudirá porque non teremos nada mellor que facer. E cando a fame no xorda e se pida platos cheos, ninguén premiará aos gastrónomos. Pedíronse.